Schaatsvereniging Scharlakenhof

Doel niet bereikt, missie toch geslaagd!

Voor het 4e achtereenvolgende jaar vertrok ik op 31 januari met Skate4AIR naar de Weissensee in Oostenrijk. Het belangrijkste doel: geld bijeenbrengen voor onderzoek naar cystic fibrosis (taaislijmziekte). Niet onbelangrijk: 200 kilometer schaatsten binnen de limiet van 11 uur en zonder kleerscheuren thuiskomen….

Al maanden draaide ik op woensdag en zondag, en soms ook op vrijdagmiddag mijn rondjes met Schaatsvereniging Scharlakenhof op de ijsbaan van Kardinge. Meerdere tripjes naar Biddinghuizen, waar een buitenbaan van 3000 meter ligt, werden als voorbereiding ondernomen. In januari reed ik daar moeiteloos 135 kilometer dus dat was toch zeker een prima teken? Ook mijn maatjes van de vereniging of van eerdere tochten waarmee ik een team heb gemaakt waren in optimale conditie. Zou het lukken om de tijden van eerdere edities te verbeteren? Helaas is de voorbereiding van een schaatstocht op natuurijs niet iets wat je voor de volle honderd procent in eigen hand hebt.

De voortekenen waren al slecht dit jaar: nog maar vier weken eerder moest de Oostenrijkse ijsmeester zijn meerdere erkennen in de slechte weersomstandigheden. De doorgang van het complete evenement op de hoog geleden Weissensee stond ter discussie omdat een dikke laag sneeuw en relatief hoge temperaturen de mooie ijsvloer in enkele dagen omgetoverd hadden in prutijs. Met een enorme inzet (en dalende temperaturen) kon echter vlak voor de start van de Nederlandse weken een laagje van het sneeuwijs worden afgeschraapt en worden voorzien van een gladde ijslaag!

De reis naar Oostenrijk legde ons team -Haren4AIR-  op die 31e januari deels per vliegtuig, deels per auto af. Belangrijk detail, omdat de autorijders halverwege hun reis hoorden dat de start van de schaatstocht niet op vrijdag maar al op donderdagochtend zou plaats vinden. Hiermee hoopte de organisatie problemen te vermijden met de later in de donderdag verwachtte aankomst van warmere lucht met sneeuw. Al tijdens de lunch onderweg begonnen we daarom met pasta stapelen als voorbereiding op de vroege start. Gelukkig kon ik door een vlotte reis per vliegtuig woensdag nog even in gesprek met het ijs (en met mijn eigen onzekerheid). Voor de autorijders die pas woensdagavond laat arriveerden kwam daar niets meer van.

Op donderdag 1 februari startten we om zes uur in de ochtend. De temperatuur was tegen mijn verwachting in nauwelijks onder nul gedaald. Nog net koud genoeg om het ijs niet te laten ontdooien, maar voor hoe lang? Naar aanleiding van mijn trainingsrondjes dacht ik op een eindtijd van 10 uur over 200 kilometer te kunnen uitkomen. En zo ging het ook van start. Achter de kopmannen en vrouwen die met de GPS in de hand een vast ritme en tempo aanhielden. Daarachter was het dringen geblazen. In de strijd om mijn doel te bereiken zag ik al snel de andere schaatsers als bedreiging. Onzekere armbewegingen classificeerde ik als een potentieel risico en probeerde ik achter me te houden. Niet op kop of plaats twee rijden, liever net achter de kop in de luwte. Zo draaiden we rondjes van tien kilometer in ongeveer 25 minuten. Totdat… de dooi inviel en het begon te regenen. In een tijdsbestek van nog geen uur veranderde het ijsoppervlak in een kapotgereden sneeuwlaag. Slush-puppy ijs naar de gelijknamige lekkernij? Helaas werd de kleur rood veroorzaakt door het bloed van mensen die zich bij valpartijen ernstig verwond hadden! In mijn tien-uur groep ontstond tumult omdat meer mensen vielen en het tempo in de groep te veel drukten. Hoewel ik in eerste instantie nog dacht dat ik me daaraan zou kunnen onttrekken moest ik ook mijn meerdere erkennen in de weersomstandigheden. Nog 2 rondes hield ik het vol in deze omstandigheden. In mijn hoofd kon ik de berekeningen die mij eerder op de dag nog fraai om vier uur s middags over de finish zouden brengen niet logisch meer her berekenen. Hoeveel ronden moest ik nog en hoeveel tijd had ik nog nodig voor de resterende ronden? Mijn eigen groep was al opgehouden te bestaan, ieder voor zichzelf probeerde nog aan te klampen bij een groepje om het tempo vast te houden. Na 130 kilometer werd in mijn hoofd duidelijk dat de finish binnen de limiet niet meer zou lukken. Wederom acht keer vallen op het ijs in die laatste ronde deden me besluiten dat het dit jaar niet zou gaan lukken om de volle 200 kilometer uit te schaatsen.

Als ik mijn kletsnatte schaatsschoenen eindelijk uit heb tref ik in de verzorgingstent van onze Skate4AIR organisatie mijn teamgenoot Ale Riedstra uit Haren. Ook zwaar gevallen en gestopt na 130 kilometer. Maar ook rijden er nog 4 rijders uit ons team rond om de hele afstand uit te rijden. Rijders met verschillende snelheden hebben zich inmiddels samengevoegd om toch maar het tempo vast te houden. Elke ronde een korte pauze om toch maar zo veel mogelijk energie te sparen voor de laatste rondes. Een van die stops doet Harenaar Luuk Feenstra de das om. Als de groep plotseling de catering tent verlaat moet hij met losse helm en handschoenen de inhaalrace inzetten. Genadeloos gaat hij onderuit op het zwaar beschadigde ijs bij Start/Finish en moet door het medisch team beoordeeld worden. De schade valt mee, maar de lol is er af en Feenstra stopt. Door de vele valpartijen is ook voor mijn vrouw Addy kort daarna de maat vol. Honderdzestig kilometer en nog zonder schade, maar alle valpartijen leiden tot de angst dat dit niet goed blijft gaan. Van ons team uit Haren rijden alleen Yuri Blaauw en Maarten van IJcken de tocht uit. Zo zwaar als dit jaar was het nog nooit beamen ze samen als iemand de vergelijking maakt met “skeeleren op een zandpad”.

’s Avonds kunnen er gelukkig ervaringen worden uitgewisseld met de andere rijders van Skate4AIR die met z’n allen in twee hotels nabij het meer zijn ondergebracht. Meer dan 140 schaatsers combineren het schaatsen van de Elfstedentocht met het bijeenbrengen van geld voor onderzoek naar taaislijmziekte. De mensen waarvoor we dit doen vormen een deel van de groep schaatsers die vandaag ook op het ijs was. Hun succesverhalen die dankzij de nieuwe medicijnen voor taaislijmziekte mogelijk zijn doen onze blessures snel vergeten. Met z’n allen hebben we al meer dan 200.000,- Euro opgehaald. Missie toch geslaagd! Zie ook de link naar onze promo trailer en naar de officiele Skate4AIR video.